De reis
De reis zou in totaal 4 dagen in beslag nemen. We hadden een route uitgestippeld, de boot was geboekt, hotels gereserveerd en een strakke tijdsplanning gemaakt. Niets kon onze overtocht nog in de weg staan. Nouja, een dingetje was nog wel dat we een negatieve Corona test moesten laten zien. Nu hadden we natuurlijk net Corona gehad, dus we waren wel nerveus, gezien de PCR test nog tot 8 weken nadien positief kan zijn. Een belletje naar de ambassade leerde ons dat een herstelbewijs niet voldoende zou zijn, dus die test moest er komen. En dan ook nog eens niet ouder dan 48 uur. Hoe gingen we dat doen? De stress sloeg toe. Maar na een hoop lezen en denken was er ineens dat ene zinnetje dat onze zorgen weg nam. Een volledig vaccinatiebewijs + een negatieve antigeentest die niet ouder dan 24 uur was volstond ook. Nu was er nog 1 probleem, namelijk hoe kwamen we binnen 24 uur van huis op de boot. Gelukkig bleek ook nu weer dat de oplossing simpeler was dan we dachten, namelijk een test op het vliegveld van Mulhouse. Een afspraak was snel gemaakt en vol goede moed kon onze reis beginnen.
We vertrokken om 05.30 uur. De avond voordien was de auto al ingepakt en op het dak hadden we een daktas bevestigd met daarin al onze vacuum verpakte kleding. Goed ingesnoerd met spanbanden, die zou wel blijven zitten. Helaas bleek de tas toch niet volledig bestand te zijn tegen de lange reis en al na een paar honderd kilometer moesten we met lede ogen aanzien dat de tas volledig was opengescheurd. Door de grote vacuum pakken was er gelukkig niets verloren gegaan, maar helemaal gerust waren we toch niet tijdens de rest van dag. We kwamen ondanks deze tegenslag toch op tijd in ons hotel aan. Bij de action in de buurt kochten we nog wat extra spanbanden om onze bagage toch heelhuids in Tunesie te kunnen krijgen. Snel weer in de auto naar het vliegveld voor onze Corona test. Een spannend kwartier later hadden we de negatieve test en het reiscertificaat op zak. Weer een stapje dichterbij! Nog even de buikjes vullen bij de mc donalds en snel naar bed, want er stond nog een lange 2de auto dag op de planning.
De volgende ochtend ging de wekker om 06.00 uur en na een kort ontbijt in het hotel stapten we de auto weer in. Al heel snel passeerden we de grens en reden het prachtige Zwitserland in. Hier hadden we een tolvignet nodig, maar dit is geweldig geregeld daar. Bij de grens kun je uit twee rijen kiezen en dus kozen wij voor de rij waar we een vignet konden kopen. Je rijd dan gewoon langs een douanier, draait je raampje open, betaald en de sticker wordt overhandigd. We hoefden er niet eens voor uit te stappen. Tijdens de rit door de bergen keken de kinderen hun ogen uit naar de besneeuwde bergen en alle tunnels die we passeerden. Deze laatsten gaven gelukkig geen oponthoud en na een paar uur reden we Italie binnen. Nog een klein stukje tot de boot! Bij de boot aangekomen begon het douane spel. Het leek te makkelijk toen we de tickets en de paspoorten vanuit de auto konden tonen. Na een korte discussie over de test (ze hadden toch liever de PCR gehad), kregen we de instapkaarten. Helaas was dit nog niet alles. We parkeerden de auto en moesten lopend het douanekantoor binnen. Na een half uur in de verkeerde rij te hebben gestaan, was de juiste rij gelukkig korter en kregen we akkoord om de boot op te rijden. Nogmaals controle van de papieren en toen konden we echt op de boot parkeren. Onze rustige 24 uur van de reis was aangebroken, dachten we tenminste. Belangrijk weetje over de boot: bij het boeken van de tickets krijg je standaard slechts een stoel op het dek. Je moet dus altijd nog een hut bijboeken! Gelukkig hadden we dit al via via gehoord en was onze hut (van ongeveer 1 vierkante meter) gegarandeerd. Tegen een kleine meer prijs hadden we zelfs een raam ;)
We voeren met CTN, een Tunesische maatschappij en dat was aan alles te merken. Roken was overal toegestaan, zo erg dat zelfs de kinderen opmerkten dat het wel erg stonk overal. Met het eten kon je een normale Europeaan in brand steken, zo pittig was het. En de faciliteiten, zoals de speelzaal waar de kinderen naar uit keken, gingen gedurende de hele reis niet open. Gelukkig boekten we een enkeltje en kunnen we op de terugreis een andere maatschappij boeken. Na een slechte nacht waarin de kinderen niet wilden slapen, Yara in haar bed plaste en ik dus met Yara samen eindigde in een bedje van een halve meter, hoopten we op een rustig dagje varen. Op de boot konden we alvast de benodigde stempels en papieren bij de douane regelen. Handig, want dit zou ons bij aankomst een hoop tijd schelen. Helaas wisten wij dit niet, dus de autopapieren lagen in de auto en daar konden we tijdens de reis niet komen. De auto moest dus wachten. Na een hoop kastje-muur en heel veel wachten (niks relaxte bootreis dus), hadden we in ieder geval wel de nodige papieren voor ons zelf rond. Net op tijd om ook nog even van de zon op het dek te kunnen genieten voor we, na een vertraging bij vertrek van bijna 2 uur, toch nog redelijk op tijd de haven van Tunis invoeren.
En als je dan denkt alles gehad te hebben, begint het echte circus. Eerst in lange rijen voor een Corona sneltest. Maar daarna zullen we toch wel verder kunnen dachten we toen nog, de douane hadden we immers op de boot al gehad. Helaas, nadien belanden we in een onwerkelijk tafereel. Lange rijen auto`s waar werkelijk alles aan bagage uitgehaald werd en op lijsten geschreven, waarna je met die lijst weer langs de volgende tig mensen mag gaan voor ik weet niet wat voor controles allemaal. Werkelijk overal lag de bagage op straat verspreid en ik vreesde al voor een compleet nieuwe inpak sessie. ``Gelukkig`` komt de corruptie ook hier bovendrijven en met het toesteken van wat euro`s mocht ons zo zorgvuldig ingepakte bagage in de auto en op het dak blijven. Nog 1x alle papieren met stempels etc. tonen en we konden de haven verlaten. Het was inmiddels al laat en donker, maar gelukkig hadden we een luxe hotel dichtbij de haven geboekt waar we konden bijkomen van de reis en ons klaar konden maken voor het laatste stukje.
Na een heerlijke nacht in een luxe bed werden we verrast met het meest uitgebreide ontbijtbuffet dat ik ooit gezien heb. Werkelijk alles kon je er vinden, zowel Tunesische specialiteiten als Europese. Om te smullen. En zo vertrokken we met goed gevulde buiken voor de laatste 2.5 uur in de auto naar Siliana. Onderweg concludeerden we blij dat er in de afgelopen 4 jaar zeker niet stil gezeten was hier, want de smalle en vol kuilen zitende bergweg had plaatsgemaakt voor een nette vierbaansweg! En toen we eindelijk de straat in draaiden waar we de komende 6 maanden verblijven, stonden opa en oma ons al op te wachten! De auto werd razendsnel uitgepakt door opa en Mounir en oma stond al klaar met eten. Het moge duidelijk zijn, we zijn meer dan welkom na deze lange reis!
