Hoe het allemaal begon
Tijdens het genot van een lekker biertje in de zon vorig jaar, waarbij we nieuwe plannen voor een vakantie naar Tunesie aan het maken waren, zeiden we gekscherend tegen elkaar: waarom gaan we niet een half jaar? Een zo werd het eerste zaadje geplant. Een zaadje dat zou uitgroeien tot een plan. Een plan dat ons een jaar later in de auto deed stappen voor ons eigen avontuur.
Natuurlijk is Tunesie niet zomaar uit de lucht gegrepen. Om dat te begrijpen moeten we terug naar de zomer van 2013. Hier begon namelijk ons eigen cliche verhaal. In een notendop gebeurde daar het volgende: meisje gaat op vakantie, wordt verliefd op de jongen van het animatieteam, ze houden contact, meisje gaat nog maar eens terug en twee jaar later stappen ze in het huwelijksbootje.
Het besluit waar we nadien samen een toekomst gingen opbouwen was snel genomen en zo kwam het dat Mounir in oktober 2015 zijn familie en thuisland achter zich liet om een nieuw bestaan op te bouwen in Nederland. In juli 2017 werd onze dochter Yara geboren en in juli 2019 volgde Sofie.
En hoewel Tunesie niet het einde van de wereld is, zijn we sinds de geboorte van Yara slechts 1x op bezoek geweest. Er was altijd wel een reden om niet te gaan en toen Corona uitbrak was Tunesie ineens wel erg ver weg. Zodoende leek het ons dus heel waardevol om de verloren tijd een beetje in te halen. Natuurlijk hopen we ook dat de meisjes de taal machtig worden het komende halfjaar, want hoe mooi zou het zijn en hoe nuttig misschien ook wel als ze vloeiend Arabisch kunnen praten.
Nu het plan gemaakt was moest de praktische uitvoering volgen. Mijn contract liep af eind januari, Yara is met haar 4 jaar tot de zomervakantie nog niet leerplichtig en Mounir kon 6 maanden onbetaald verlof krijgen. Het ideale moment om te gaan dus. Eigenlijk verliepen de verdere voorbereidingen verrassend gemakkelijk. Het verhuren van ons koophuis leverde misschien nog wel de grootste stress op. Want de inkomsten die we hieruit verkrijgen zouden essentieel zijn om ons verblijf te kunnen bekostigen. Want ja, 6 maanden geen werk, is ook 6 maanden gen salaris. Gelukkig werd ons huis verhuurd en na het tekenen van dit contract was er sowieso geen weg meer terug.
Nu nog de kleinere praktische zaken. Onnodig abonnementen etc. werden opgezegd, de school werd op de hoogte gesteld, de creche en bso voor een half jaar gecanceld, verzekeringen op orde gebracht en opvang voor de poes gezocht. Gelukkig mag deze laatste 6 maanden bij opa en oma logeren ;)
Ook in Tunesie waren ze druk bezig met de voorbereidingen. Ook hier weer was het huis cruciaal. Want hoe graag we ook een tijdje bij de familie in de buurt willen zijn, 6 maanden bij ze in huis wonen is voor iedereen wel een beetje teveel. Gelukkig werd er 2 straten verderop een geschikt huis gevonden. Er werd nog snel wat aan gerenoveerd en ingericht, maar het lijkt klaar om aan onze hoge, verwende Hollanders eisen te voldoen. Natuurlijk willen op en oma hun kleinkinderen verwennen en we kregen al weken op voorhand foto`s van warme dekens en nieuwe kleren toegestuurd. Dat we welkom zijn moge duidelijk zijn!
Bij ons moest er nog besloten worden hoe we eigenlijk richting Tunesie gaan. Natuurlijk ligt het vliegtuig voor de hand, maar dan kunnen we heel weinig meenemen en zitten we daar 6 maanden zonder auto. Of we moeten een auto huren. Dat is leuk voor een vakantie van 2 weken, maar niet voor 6 maanden. Dus we gaan voor optie 2: de boot. Dat geeft ons dan weer enkele opties namelijk Marseille, Genua, Citavecchia en Salerno. Omdat ik alleen moet rijden vielen die laatste 2 al snel af, simpelweg vanwege het aantal te rijden kilometers. Na lang wikken en wegen lijkt Genua de beste optie, dus dat gaat het worden. Nog even snel de auto naar de garage voor APK en een beurt en dan is ook dit vinkje op ons tot do lijstje gezet.
Naarmate de dag van vertrek dichterbij kwam werd het tijd om ons huis op te ruimen, in te pakken en verhuur klaar te maken. Omdat we het verhuren aan een stel zonder kinderen, is er genoeg ruimte over om al onze spullen in 1 kamervan ons huis te laten staan. Ideaal, want nu hoeven we geen opslagruimte te huren en niet te sjouwen met talloze verhuisdozen. Toch valt het nog tegen hoeveel tijd er gaat zitten in al het opruimen en schoonmaken. Maar na een aantal dagen hard werken met hulp van mijn ouders is het huis klaar voor de verhuur.
Het plan was om direct te vertrekken, maar Corona gooide op de valreep nog roet in het eten. Omdat we allemaal een week in isolatie zaten met klachten, liepen we toch wel wat vertraging op in de planning. Daarnaast moeten we een negatieve test laten zien voordat we op de boot mogen, dus leek het ons veiliger de reis enkele dagen uit te stellen. Dagen die we gelukkig konden doorbrengen bij mijn ouders thuis. Eigenlij was dit heel gezellig en konden zij nog even goed afscheid nemen van de kleinkinderen die ze uiteraard enorm gaan missen komende tijd.
En zo kwam het dat we uiteindelijk op 4 februari in alle vroegte, met een afgeladen auto het avontuur tegemoet reden. Maar over de reis volgende keer meer..