Verlenging van het visum

Afgelopen dagen zijn we naar Tunis geweest, de hoofdstad van Tunesie, omdat we nog iets te regelen hadden. We zijn namelijk afgelopen Februari met een normale toeristenstempel die je krijgt bij de grensovergang het land binnengekomen, maar daaraan is een maximale verblijfsduur van 90 dagen verbonden. Dit zou betekenen dat we voor 6 mei het land moeten verlaten en laat dit nu net niet onze planning zijn! We moesten dus iets regelen om langer te kunnen blijven. Eén manier is om het land tussendoor even te verlaten en weer terug te keren op zo`n zelfde 90 dagen stempel, maar dit bleek nog niet zo makkelijk te zijn. De grensovergang naar Algerije is gesloten en een reisje maken naar Libië leek ons ten eerste niet zo`n veilige optie en ten tweede vereiste dit ook een visumprocedure en quarantaine verplichting. Over land is er verder niets te bereiken vanaf hier dus dan werd het de boot of het vliegtuig. Maar de opties die we bekeken (de boot naar Palermo of even terug naar Nederland vliegen), bleken wel heel prijzig te zijn. Dus dit plan werd geschrapt en we gingen voor de altijd moeizame procedure van een visum aanvraag. Hiervoor moesten we dus in Tunis zijn en vol goede moed gingen we zondag alvast op weg om maandag in de ochtenduurtjes dit klusje even te klaren.

We hadden, speciaal voor Yara, een appartementje geboekt in een hotel met een binnenzwembad met glijbanen, dus we vertrokken op tijd om `s middags lekker te kunnen zwemmen. Maar zoals ons wel vaker overkomt tijdens ons verblijf in Tunesië moesten we Yara bij aankomst teleurstellen, want het zwembad was juist dicht voor onderhoud. We maakten ons nog even boos omdat dit niet vermeld stond op de site, maar meer dan een sorry leverde dit niet op. Er was wel een buitenzwembad, maar deze was diep en had geen glijbanen. En bovendien was het met zo`n 18 graden echt niet warm genoeg om een duik te nemen. Gelukkig was er wel een speeltuintje waar de meisjes zich konden vermaken. Tevens was de jacuzzi in het zwembad open en zo kon Yara toch nog even rond spetteren die middag.

Maandagochtend vertrokken we vol goede moed naar Tunis centrum. Hassen, de broer van Mounir, was ook mee. Omdat hij de stad goed kent kon hij ons helpen onze weg te vinden aldaar. Zoals niet gehoopt, maar wel verwacht, was het verkrijgen van een visum geen klusje van een uurtje. Nadat we in een overvolle stad een parkeerplekje gevonden hadden liepen we naar de plaats waar het allemaal zou moeten gebeuren. En toen begon het spreekwoordelijke kastje/muur verhaal. Het op internet aangegeven adres was verouderd en het bureau van `grens-en buitenlandse zaken` was verhuisd naar de andere kant van de stad. We besloten een taxi te nemen naar het opgegeven adres. Hier belanden we in complete chaos. Het was bomvol met wachtende mensen op stoeltjes in een grote ruimte. Hier tussendoor liepen mogelijks nog meer werknemers van het bureau druk heen en weer te rennen zonder dat ze volgens mij ook maar iets aan nuttig werk verrichten. Verschillende mensen kwamen ons verschillende keren bestoken met steeds dezelfde vragen, maar niemand leek echt te begrijpen waar we voor kwamen. Een Bridget Jones achtig type zat druk te telefoneren en op een computerscherm te starten afgewisseld met ogenschijnlijk nutteloze rondjes door de zaal en de gang. Onze kinderen hadden van dit hele tafereel na luttele seconden al meer dan genoeg en begonnen zich dan ook als zodanig te gedragen. Gelukkig is er altijd het laatste redmiddel: de tablet. Nadat we de halve ochtend hadden doorgebracht zonder iets te zijn opgeschoten kwam er wederom iemand op ons af. Deze meneer wist ons te vertellen dat we eerst op een andere locatie in de stad, bij financiële zaken, een soort postzegels moesten kopen voor in het paspoort. Als we die bezaten konden we terugkomen om de rest af te handelen. Uiteraard zou dit pas de volgende dag kunnen. Het goede nieuws was dat Mounir deze klus wel alleen zou mogen klaren. Omdat het al laat was en we moe waren van al het wachten besloten we na wat boodschappen terug te gaan naar het hotel. 

De volgende morgen stonden Mounir en Hassen vroeg op om alles te kunnen regelen in de hoop dat we dan in de middag nog iets leuks met de kinderen konden ondernemen. Natuurlijk was ook dit weer ijdele hoop. Nadat ze eerst de verkeerde `postzegels`gekregen hadden werden ze zonder pardon teruggestuurd voor de juiste. En waar wij dachten dat dit grapje slechts 10 dinar per persoon ging kosten, bleken de postzegels 420 dinar (180 voor mij en 120 per kind) te kosten. Dit komt neer op zo`n 130 euro. Ofwel, dure postzegels ;) Maar dit keer waren het wel de goede zegels en konden de visa gemaakt worden. Het duurde nog wel een aantal uurtjes voordat ze ook daadwerkelijk in ons paspoort zaten en de mannen terug naar het hotel konden komen. Maar nu mogen we legaal tot begin augustus in Tunesië blijven. Klusje geklaard!

Ondertussen hadden de meisjes en ik ons bij het hotel prima vermaakt. We begonnen met een zwemsessie in het buitenbad, maar dit werd al snel te koud (voor mij althans). Nadien vermaakten we ons een tijdje in het speeltuintje en toen ook dit begon te vervelen trokken we naar het strand. Het hotel had een klein privé strandje, te bereiken via een mooi wandelpad. Hoewel de temperatuur met zijn 20 graden niet uitnodigde om te gaan zwemmen, maakte dit voor Yara niet uit. Die heeft het nooit koud en dus speelde zij heerlijk in de branding, terwijl Sofie genoot van het zand en de schelpjes.  

Na het avondeten besloten we naar Dah Dah happy land te gaan. Een pretpark in de stad waar de kinderen zich even konden uitleven in de vele attracties. Omdat het Ramadan is, is bijna alles overdag gesloten en speelt het leven zich hier vooral in de avond/nacht af. Voor ons niet altijd even leuk, als we de kinderen weer eens iets beloven en het gesloten blijkt te zijn. Maar Dah Dah zou in de avond open gaan, dus vol goede moed en zin reden we erheen. Helaas bleek het park pas om 21.00 uur open te gaan en wij stonden er om 19.30 uur ;) Wederom een lesje omgaan met teleurstellingen voor de kinderen, maar we maakten veel goed door naar Sidi Bou Saïd te rijden waar we in mijn favoriete café een mega ijs voor ze bestelden. Het cafe Sidi Chaabane ligt tegen de berg en bied een prachtig uitzicht over de baai! Al met al werd het zo alsnog heel laat voor ze, maar genoten hebben ze wel. 

Woensdag werd er gelukkig uitgeslapen, waarna we de spullen moesten pakken om terug naar huis te rijden. Vandaag is een regenachtige dag, dus perfect om een beetje te relaxen in ons pyama in huis ;)